Blog

Reisblog 5: In de voetsporen van Jane Goodall

Jane voelt deze dagen wel erg dichtbij. Zij heeft dagelijks door deze jungle getrokken. Grote kans dat wij vandaag op de paden lopen die zij ooit heeft belopen. Haar eerste huis staat nog steeds in het park en wordt nu als hostel verhuurt. Het eenvoudige huis lijkt net als onze eetgelegenheid in Mbalimbali camp, op een soort kippenhok. Omgeven door gaas om te voorkomen dat chimps en andere primaten, binnen kunnen komen. Jane woonde hier met haar man Hugo en hun zoon Grub. Haar echtgenoot, de bekende Nederlandse fotograaf Hugo van Lawick, maakte aan het begin van Jane’s carrière in opdracht van National Geographic, een enorm foto-en filmarchief van haar werk.  Omdat chimpansees kleine kinderen als prooi zien, bracht haar zoon Grub zijn eerste levensjaren voornamelijk door in het huis, met bewegingsruimte buiten in ‘de kooi’.  Toen Grub 7 jaar werd, besloten Jane en Hugo naar Serengeti National Park te verhuizen. Als wildlife filmmaker/photographer was het door hem zo geliefde Serengeti zijn nieuwe filmdecor.  Jane deed haar research naar de chimps op afstand, terwijl studenten het veldwerk in Gombe deden. En haar zoon Grub, kon in de Serengeti met meer vrijheid opgroeien. Onze gids vertelt dat Grub nog steeds in Tanzania woont maar nooit is teruggekeerd naar Gombe. Hij zou geen goede herinneringen hebben aan zijn kindertijd in Gombe, waar hij veel tijd doorbracht in het gekooide huis terwijl zijn moeder veel tijd in de jungle spendeerde.  

Vroeg in de ochtend varen Martina en ik naar Tanapa, voor weer een nieuwe hike in de jungle.  Heriel en Fransisca laten we helaas achter in het camp. De zon komt langzaam op en we hopen dat we met deze vroege start minder last van de hitte zullen hebben. Samen met onze vertrouwde ranger en guide beginnen we aan onze hike. De route is anders dan gisteren. We lopen het eerste stuk in oostelijke richting langs het witte strand. Langzaam beginnen we aan onze klim. Deze keer worden steile stukken afgewisseld met lichte dalingen.  En de dichte jungle verandert in open graslanden met een weids uitzicht over de vallei en Lake Tanganyika. Prachtig is het uitzicht maar net zo mooi is de rust en zijn de geluiden die je hoort uit de jungle. Zingende vogels, tjirpende krekels met in de verte het geroep van chimpansees.  We gaan af op het geluid van deze chimps.  Als we uiteindelijk boven zijn, blijkt de groep zich te hebben verplaatst naar de berg in de vallei naast ons.  Met onze verrekijker kunnen wij de groep in de andere vallei zien.  De gids stelt voor om door te gaan maar waarschuwt voor een extra 2 uur durende hike door een dichtbegroeide jungle. Onze kleding is nat van het zweet maar energie genoeg om door te gaan. En niet voor niets, want uiteindelijk worden we opnieuw beloond met een onvergetelijke ontmoeting, die zelfs de ontmoeting van gisteren overtreft. Vanaf een prachtig plek in het hoge grasland mogen we opnieuw 1 uur doorbrengen met deze chimpansee familie die zich in- en rond een grote boom heeft verschanst. Deze keer ben ik meer aan het observeren dan turen door een camera. De kleintjes rennen achter elkaar aan en slingeren van tak op tak, soms hard gecorrigeerd door een van de vele moeders. De volwassen chimps zijn elkaar aan het “ontluizen” of liggen te relaxen in het hoge gras. Een chimp geniet van zijn lunch. Hij gebruikt hiervoor een stokje die hij in de grond stopt om mieren en andere insecten naar boven te halen. Het is een vredig tafereel tot plots de rust wordt verstoord. Met veel kabaal en steeds luider gegil springen de chimps uit de boom, op nog geen meter afstand van onze voeten.   En weg zijn ze…

Verbluft van wat er zojuist is gebeurt, dalen we af. Zo af en toe krijgen we nog een glimp van de chimps die net als wij het lager gelegen land opzoeken. Wat was dit weer prachtig en onvergetelijk😊. Onderweg komen we voor het eerst in twee dagen mede bezoekers tegen in Gombe. Het zijn scholieren die na nog geen half uur lopen afgepeigerd de chimps bereiken. (geluk voor hen dat de chimps inmiddels zo dichtbij zijn). Na een korte glimp, lijken de scholieren meer interesse te hebben in de ‘Mzungu’s’ dan de chimpansees. Iedere student wil wel even met Martina en mij op de foto. Hillarisch en bizar! Langs het strand van Lake Tanganyika lopen we terug naar het beginpunt van onze hike. We bezoeken nog even de banda’s en guestrooms van Tanapa. De guestrooms en het originele huis van Jane zijn uiterst eenvoudig. De banda’s (tented chalet) liggen prachtig, direct aan het strand. We ontmoeten dr. Anton. Deze 78-jarige Engelsman zet samen met studenten het onderzoek naar chimpansees voort. Wij worden uitgenodigd in zijn of eigenlijk Jane’s nieuwe huis. Dr. Anton is een uiterst vriendelijke en beleefde, rustige man. Hij straalt rust uit en  gekleed in het zwart met een sherpa, heeft hij iets weg van Ghandi. Het huis wat hij deelt met Jane als zij er is, is nog steeds uiterst sober. Rommelig met veel boeken van Jane en slangen in potjes. Hij laat ons het huis zien met zelfs de slaapkamer van Jane.  Een ieder die denkt dat deze wereldberoemde vrouw in luxe leeft,  komt bedrogen uit. De uiterst sobere kamer bestaat uit een 1-persoonsbed met een leeslampje waarvan de snoeren los aan het plafond hangen.  We nemen afscheid en zijn stil van dit indrukwekkende bezoek met deze bijzondere man. Dit bezoek zou zo een aflevering kunnen zijn van ‘het einde van de wereld van Floortje Dessing’ of een bezoek van Ivo Niehe.

We varen weer terug naar Mbali Mbali, onderzoeken met onze snorkels de onderwaterwereld en drinken na een mooie zonsondergang een gintonic bij het kampvuur.  ‘S avonds genieten we van ons laatste diner op deze meest bijzondere plek. Ik ga het nu al missen!