We laten het mooie Katavi achter ons en rijden naar onze nieuwe bestemming Kitulo National Park. Deze lange reis van 9 uur rijden, gaat vooral over het platteland van Tanzania. Ik zie oude vervallen huisjes met daken van stro, jonge moeders met baby’s aan het werk op het land, vrouwen die manden met mango’s op hun hoofd dragen en mannen die grote stengels rietsuiker vervoeren op hun fiets. Ik ruik het houtskool van de vuurtjes die de vrouwen nodig hebben voor de bereiding van het eten. Maar ik zie ook jonge kinderen aan het werk op het land of als jonge veehoeders van het kostbare vee. Ik vraag Heriel of er schoolplicht bestaat. Deze is er wel, maar wordt niet nageleefd. Veel ouders op het platteland houden de kinderen thuis om te werken. Families vormen met elkaar een community. Onder leiding van de chief (meestal het oudste mannelijke familielid) zorgt de familie voor elkaar. Hier zijn de mensen vooral bezig met de dagelijkse behoefte, eten, drinken, wassen en bouwen. Eten wordt verbouwd op de vruchtbare akkers voor eigen behoefte maar is de oogst groot, dan wordt dit aan de rand van de weg of op de lokale mark verkocht. En van dit geld kunnen er stenen worden gekocht om het huis af te bouwen. Maar Pole Pole, rustig aan. Zo kan het wel 10 jaar duren voordat een huis af is. Maar de mensen maken zich niet druk (Akunamatata) en komen gelukkig over. Net als de vele lachende kinderen die ik vanuit de auto langs de kant van de weg zie spelen met een autoband of een leeg flesje cola. Geen digitale of materiele stress.
Het is te zien dat de huidige president grote stappen maakt. Naast de aanleg van geasfalteerde wegen en spoorwegen, wil hij dat ieder dorp is voorzien van een waterput, school, dokterspost en elektriciteit. En dit laatste maakt het sinds 3 jaar mogelijk dat de meeste families in hun vervallen met stro bedekte hutjes toch beschikken over een tvJ. We passeren het stadje Tunduma, direct op de grens met Zambia. Kilometerslange file aan vrachtwagens staan te wachten totdat ze de grens met Zambia over kunnen. Dit wachten kan weken duren. We verlaten het platteland en rijden langzaam richting de stad. Er is veel bedrijvigheid in de stad. Er is muziek en er wordt van alles verkocht; bedden, schoenen, kleding etc. De omgeving verandert van het droge platteland naar een groenere en bergachtige omgeving. Om 17:30 uur bereiken we Utengule Coffee lodge in Mbeya. Een prachtige lodge (met echt heerlijke koffie) gelegen op een koffieplantage. Even geen wildlife, best fijn om ongestoord en zelf naar het restaurant te kunnen lopen. Bezweet van de lange reis, nemen Martina en ik nog even een duik in het zwembad en genieten van een mooie zonsondergang.
Met meer dan 20 jaar ervaring in de reisbranche, heb ik veel verre en bijzondere landen bezocht.